Haggard'ın bir albümü var, Awaking The Centuries diye. Zaten büyük patlamıştı o ara, epeyce bir süre de unutulmadı. Güzel bi albümdü çünkü. Az senfonik, az metalik üstü brutal vokal ve yer yer dişi vokalli, 12 parçası chapter chapter dizilmiş adeta bir hikaye, bir albüm işte. Aynı adlı bir de şarkı var, epeyce başarılı. 21 kişiden mürekkep Haggard ekibinin kemandı klavsendi ne varsa yardırdığı bi parça. Acayip bi çokseslilik yani. Bir ara ben bu albümü çok sever, çok dinlerdim.
Geçende denk geldim makinada sadece bu şarkı varmış, yad edeyim dedim eski günleri. Bi yandan da birilerine gönderme arzusuyla yanıp tutuşuyorum, gerekli hazırlıkları yapıyorum. Şarkı ilerledikçe arzum marzum kalmadı anasını satayım. O çokseslilik oldu bir çingene pazarı, kafamın içi uğulduyor arkadaş. Kadınlara susun diye bağırasım var, klavsencinin parmaklarını çıt çıt kırasım, viyolonsel çalan adamın kafasına aleti geçiresim var. Şarkının sonunu göremeden sinir sahibi olmuşum, ama sonuna epeyce de yaklaşmışım. 10 dakkaya yakın çünkü, dile kolay.
Yaşlanmışım ben ya, kafam gürültü götürmüyor artık. Kendimi caza verme yaşım gelmiş...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder