şehirli adam ezikliği

Romantik, ince ruhlu, kedisever şehirli erkeğin başta hoş gelen bir defosu da şehir hayatına karşı tarifsiz bir eziklik duymasıdır. Fakat bu ezikliği öyle bir tasvir eder ki, öyle bir donkişont olur ki "oyyy yerim" diyesi gelir insanın, düşman olası gelir şehire. Gerçi bizde İstanbul'dan başkasına şehir denmez, günahtır. Öte yandan Ankara'nın mesela her yeri şehir olsa nolur, "şehir dışındayım" desen gülerler adama. Ben gülerim. Zaten şehir tabiri de direktoman New York'a the city aşşa the city yukarı, cityden geldim citye gittim denmesinden apartma sanırım. sexendisiti çünkü.

Neyse ne diyordum, bu şehir, ışıklar, binalar, işte gösterişli hayat tarzı filan bizim duygusal elemanın ruhunda bazı bazı yaralar oluşturur. Ne bileyim insanların suratındaki boşluktan rahatsız olur, onlara acır. Fabrikasyon dekorasyonlara düşman olur, iş hayatındaki yapmacıklık onun çocuk ruhunu örseleyebilir, trabzanlardan kaymak isterken kaseyi çatlatsa gülemezsin çünkü sen ne anlarsın ruhunu modernizme satmış bir orospu çocuğusundur onun gözünde. İçindeki çocuğu kredi kartı borcuna karşılık rehin vermişin gibi, hayatının baharını taksitle almışın gibi davranır sana. Bunların da hiçbirini söylemez, böyle blog gibim mecralara akar, sel olur taşar duygular. Sen bilmezsin adamın içinde neler olduğunu, "ya sessiz bi çocuk, garip biraz ama iyidir bi zarar gelmez" dersin ama senin zarar gelmez dediğini duysa başını gövdenden ayırma planı dahi kurabilir; özgür ruhunun götürdüğü yerden getirttiği kılınçla. (biliyom lan kılınç değil kılıç, santranç değil satranç. wakizashi hatta, naber?) Bunlardan güzel sosyopat çıkar.

Öte yandan süper aşık olur bunlar, süper tatlı yazış takılırlar böyle oricinal süprüzler ne bilim masada bir yeşil elma, üzerinde datlu bir mesaj tarzı, smsle ilginçlikler olsun işte ilginçtirler, kadını şımartırlar, römantiktirler velakin çekilmezdirler bence. Yani iki çift ciddi laf edemezsin, para biriktirek de şunu alak diyemezsin, yanında daha çok para kazanmayı düşleyemezsin sosyal sınıf budalası olursun direkt. Adam kötünün keyfine, pardon içindeki çocuğun kötünün keyfine böyle eşşek kuyruğu gibi ne uzayayım ne kısalayım tarzı bi hayat felsefesi geliştirmiştir. Çalıştığı yerde kölelik yapıyormuş modundadır sürekli, bütün çalışanlar köledir yok ben değilim diyemen. Patronlar ölüdür, yıllar önce ölmüştür onlar çünkü ruhları ölüdür, kakadır onlar. Şiir yazan, deviantartta karanlık resimlere bakan, siyah beyaz fotolar çeken ne bilim bir cumartesi gecesi evinde yapayalnız içip sızan insanlar süperdir. Arada intiharı filan düşünüyorsa daha da süperdir, duygusal adam hafif de depresiftir. Hayattan ve her şeyden sıkılmış, hepsini bırakıp gitme isteğiyle doludur.

Benim yazarken içim bayıldı daha ziyade tasvir edemeyeceğim kendisini lakin bunu bir ergenlik bunalımından çıkarıp bir yaşam tarzı layfstaylı haline getiren insanlar var. Onlara karşı ne yapmalı bilemiyorum, ben gördüğüm yerde söylediklerini ilk defa duyuyormuş gibi yapıyorum güzel oluyor.

İnsanlara ne çok tepeden bakan, ne de iğrenç bir varlığım dimi? Hiç umursamıyorum hayallerini filan. Evet aynen öyle.

-- City mity diye resim ararken tabi bi sürü sex and the city resmi çıktı. Fashion victims adı altında apayrı bir tespit olayına giresim gelmedi o yüzden derhal ekleştiriyorum. Esas victim şu en sağdaki kırmızı elbiseli abla, bluzun kesiminden kafam kadar kemerine, inanılmaz derecede şekilsiz çantasına kadar kırmızı giyerek hipnotize etti beni, bi süre kitlendim ciddiyim. Elindeki çanta da ne çirkinmiş lan, muhtemelen ona ödediği parayla 986950 tane aç doyar da konumuz o değil. Anam abla değilmiş bi de bu teyzeymiş, neyse onun yanındaki abla da bi yamuk çıkmış. Ben öyle çıksam gider fotoğrafçının bacaklarına hasar veririm, ömrünün geri kalanını böyle yengeç gibi yürüyerek geçirir. Diğer ikisi daha stil sanki,  kravatlının çantası da bi başkaymış. Ne var ki onun içinde şapka mı?